Andrzej Maziec „Ocalić od zapomnienia”

Niemal każde spotkanie było pretekstem do wykonania fotografii; rewolucję technologiczną przeszedł bezboleśnie aparat cyfrowy, ułatwiał mu nie tylko dokumentowanie, ale i „puszczanie” wykonanych fotografii w obieg. Ostatni etap swojej twórczej aktywności poświęcił właściwie tylko i wyłącznie dokumentacji otaczającego go świata i ludzi. Wyłom w tej praktyce stanowiła praca na archiwach fotograficznych, do których znajdował dostęp; lub może lepiej byłoby powiedzieć archiwach, które wychodziły mu naprzeciw. Zawsze z dużą uważnością podchodził do fotografii wernakularnej, a w swoich działaniach uwalniał ją od użytkowych etykiet, nadając im inny, często transcendentny wymiar. Tak właśnie było w przypadku negatywów po zlikwidowanym zakładzie fotograficznym przy ulicy Długiej, które Andrzej ocalił przed zniszczeniem. Zbiór ten stanowi kilkaset zdjęć dowodowych, zdjęcia ślubne, zdjęcia komunijne oraz aranżowane w atelier portrety rodzinne, które obecnie znajdują się w zbiorach Muzeum Fotografii. Z trzech plansz 100 × 70 cm, na których Andrzej poprzyklejał wykonane samodzielnie odbitki z przypadkowo wybranych negatywów, stworzył swoiste tablo anonimowych bydgoszczan z lat 40 tych ubiegłego wieku. Same twarze oderwane od tożsamości, ułożone według niejasnego klucza tworzą rodzaj dziwnego portretu minionego czasu, zmuszającego nas do refleksji nad chwilą obecną. W jednej ze scen filmu „Stowarzyszenie Umarłych Poetów” Robin Williams prowadzi uczniów pod gablotkę, w której znajdują się fotografie dawnych absolwentów szkoły, tam prosi ich, aby uważnie się im przyjrzeli, mówiąc przy tym, że postacie ze zdjęci żyły takimi samymi pragnieniami jak oni dziś, kiedy udaje mu się skupić uwagę chłopców na zdjęciach, staje za ich plecami i gardłowym szeptem powtarza Carpe diem. Podobny efekt uzyskał Maziec, jednak projekt ten jak zresztą wiele innych Andrzej zrealizował w formie minimalistycznej. Informacje o tym, że był on w ogóle zrealizowany, zawdzięczamy pozostawionym w Muzeum trzem planszom, nigdzie nie można było znaleźć żadnego innego śladu po projekcie. Pozostały w Muzeum zbiór negatywów jest pretekstem do kontynuacji myśli artysty w większej już skali i z większym rozmachem, co pozwoli przybliżyć zarówno ciekawą ideę, jak i sylwetkę jej twórcy.